چون بیابان که نیازش به نم باران است            بیـشتر گریه تـسلای دل سـوزان است!

مـیـکـده بـاز شـد و زود دویـدیـم هـمه            گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است!

گـفـتم اصلا نـروم! آخـر خـطـم دیگر!            مادرم گفت برو!خالق تو رحمان است

مـا اگـر آمـده‌ایـم از‌ کـرم آل عـلی‌ست            اخـتیار دل رعیت به کف سلطان است

رمضان است خـدا بـنـده نـوازی کرده            سفره‌اش باز شده خانه پُر از مهمان است

خوب و بد ریزه خور حضرت حجت هستیم            عفو در شأن شماست! طفل اگر نادان است

نوکر آن ست که از‌خویش دعایی نکند            آنچه‌ را‌ خواسته ارباب! دعایم آن است

سی شب ماه خدا را به علی بخـشـیدند            گـریۀ هر شب ما هـدیـۀ آقـا جان است

ما در این ماه مبارک به هوای نجـفـیم            دلـمـان وقـت منـاجـات دم ایـوان است

گـره کـور مــرا دسـت رقــیـه بـدهـیـد            هرچه سختی‌ست به یمن نفسش آسان است

روزه‌ام روضه اگر داشت خدا میخردش!            خُرّم آن دیده که در روضه فقط گریان است

دم افــطـار مـن از آب ســــوالـی دارم            آب! دیدی چقدر کام حسین عطشان است؟

تشنه‌ای ماند و سپاهی که همه سیرابند            دشنه هم‌سوخت دلش! شمر ولی خندان است

آی مــادر تو دگـر جـانب گـودال نـرو            خاک‌ عالم به سرم یوسف تو عریان‌ است